VİETNAM,1.bölüm: Ho Chi Minh City (Saigon)

Singapur’dan Vietnam’ın Ho Chi Minh City şehrine gitmek için öğle saatlerinde Changi havaalanına ulaştım. Bilete ödediğim ücret 69 singapur doları. (178 lira)  

Biniş kartımı almak için Tiger Air bankosuna ulaştığımda check in bankosunda oturan kızı, Vietnam’ın yeşil pasaport sahibi Türk vatandaşlarından vize istemediğine ikna etmem biraz zaman aldı. Tüm havayolları yolcuların gidilecek ülkeye giriş izni olup olmadığını kontrol edip gerektiğinde uçağa almama yetkisine sahip zira yolcu herhangi bir nedenle geri gönderildiğinde taşıyıcı havayolu ceza ödemek zorunda kalıyor. Normal pasaport sahibi Türk vatandaşları ve bir çok dünya ülkesinin vatandaşı Vietnam’a girebilmek için vize almak zorunda. Yeşil pasaport sahibi Türk vatandaşları ise Vietnam’a vizesiz girebiliyor. Kız yan bankoda çalışan arkadaşına sordu ama o da emin değildi. Sizi geri gönderirlerse işinden olurum dedi. Kendimden emin bir şekilde endişe etmemesini, hiçbir sorun çıkmayacağını söyledim. Asya’da seyahat ettiğimi, Vietnam’dan sonraki seyahat noktamın Kamboçya olacağını ve oraya tahminen 10 gün sonra geçeceğimi anlattım. Kız gülümseyerek biniş kartımı verdi ve iyi yolculuklar dedi. İşin zor tarafını atlatmıştım. Pasaport kontrolünden geçip Singapur’a veda ettim ve keyifle uçağa yöneldim. 

Saigon'da motorsikletler

Kapıların kapanmasına rağmen uçağın içinde tam bir saat kalkmayı bekledik. Nedeni Ho Chi Minh City havaalanındaki yoğunluk nedeniyle kalkış izni alamamışımızmış. Sonradan öğrendiğime göre tıpkı Sabiha Gökçen havaalanı gibi Ho Chi Minh City de de sadece bir pist var ve ülkenin başkentten sonra en büyük ikinci şehrinin hava trafiği de şehrin kendisine paralel olarak çok yoğun. 

Bekleme esnasında yanımdaki Vietnamlı orta yaşlı çift laf attı. Adam Avustralya’da yaşıyormuş ve yılda bir kere ailesini ziyaret etmek için Saigon’a dönüyormuş. Tuzunun kuru olduğu belliydi. 

Beh Tanh market İstanbul'un kapalıçarşısı gibi.

Bir saatlik gecikmeyle büyük ve modern bir havaalanına indik. Pasaport kontrolünden hiç sıkıntısız geçtim. Geliş katında dolar kuruna baktım, gayet yüksekti. 50 dolar bozdurmakla yetindim. Sonradan anladım ki havaalanındaki kur merkezden bile yüksekmiş. Ülkenin para birimi Dong. Temmuz 2017 de 1 Amerikan doları 22600 dong yapıyordu. 

Vietnam halkının ne kadar misafirperver olduğunu daha gitmeden anladım. Couchsurfing üzerinden yaptığım genel ilana “gel bende kal” diyen bir çok davet geldi. Tercihimi çocuklarının yabancı dil öğrenmelerine katkıda bulunmak amacıyla couchsurfinge yeni kayıt olmuş iki çocuklu bir aileden yana kullandım. Bir firmada yöneticilik yapan Ha, avukat olan eşi Thuan ile birlikte beni evlerinde ağırlamak istediklerini yazmışlardı. Evleri Saigon’un merkezi bir semtindeydi. Vietnam’lı bir ailenin yanında kalmak da benim tam istediğim şeydi. 

Ho Chi Minh City’nin eski ismi Saigon. 1976’da Ho Chi Minh City olmuş. Aslında halk arasında da genelde Saigon ismi ile anılıyor. Merkez olarak kabul edilen en turistik bölge 1.bölge. Dışarıya doğru uzaklaştıkça genişliyor. Ortasından aynı isimli Saigon nehri geçiyor ve şehir tropikal iklim kuşağında. Hava sıcaklığı yılın 12 ayı 27-28 derece. Mayıs ayından ekim ayına kadar yağmurlu mevsim hüküm sürüyor.  

Saigon'un meşhur postanesi

Havaalanından merkeze gitmek için 109 ve 152 numaralı iki otobüs olduğunu okumuştum. Otobüs durağı terminal binasının hemen önünde bulunuyor. Google haritalardan baktım 109 gideceğim yere daha yakın. Otobüs durağında 152 numaralı otobüs bekliyordu. Muavin hemen buyur etti. “Hayır” dedim “109 u bekliyeceğim” Adam ingilizce anlamıyor ama kendi dilinde bana birşeyler anlatmaya çalışıyordu. İçeride önde oturan bir kız “yardımcı olabilirmiyim” dedi. Gitmek istediğim yeri telefonumdaki haritadan gösterip buraya en yakın geçen otobüsün 109 olduğunu ve ona binmek istediğimi söyledim. Kız dediklerimi muavine ve şoföre anlattı. Şoför elimdeki telefondan gideceğim yere bir daha baktı ve kıza tekrar bir şeyler söyledi. Bu otobüs ineceğim yere yakın bir noktadan geçiyormuş, yürüyebilirmişim. Üstelik bu otobüsün ücreti 5000 dong, diğeri 20000 dong muş. “Tamam” dedim. 

Vietnam denilince muhtemelen ilk akla gelen şeyle, otobüs havaalanından çıkıp anayola karıştığı anda karşılaştım; Motorsikletler. Vietnam’ın tamamında motorsiklet insanların bir numaralı ulaşım aracı ama Saigon belki de bunu en iyi hissedeceğiniz yer. Trafikte yolun sağ tarafı tamamen motorsikletli sürücülere ayrılmış durumda. Otomobiller mecburen sol tarafı kullanıyor. Kavşaklarda ve düzensiz yollarda hepsi birbirine karışıyor. Ve ne kadar ilginç ki trafik ışığının olmadığı yerlerde bile bir şekilde trafik ilerliyor. Saigon şehrinde nüfus 7 milyon ve 12 milyon adet motorsiklet varmış. Örneğin ev sahiplerim Ha ve Thuan’ın her ikisinin de birer motorsikleti vardı. 

50 dakikalık yol bindiğim otobüsün her durakta durması ve dolmasıyla uzadıkça uzadı. Trafik o kadar yoğun ki bazen trafik ışıklarında duruyoruz ve kontaklar kapanıyor. Şoför inmem gereken yeri hatırlattı. Muavine ve kıza teşekkür edip indim. Telefonumun gps’i Ha’nın evine bir kilometre kadar yürüme mesafesinde olduğumu söylüyordu. Yol üzerinde Vietnam sokak lezetleriyle ilk izdivaçımı yaptım. Evin bulunduğu bölge tamamen yerel. Hemen her köşe başı seyyar lokanta. 

Ha işyerinden bazen geç çıktığından evin önüne gelince mesaj atmam gerektiğinden bahsetmişti. Sokağın başında durup etraftaki kablosuz ağları aradım ama hepsi şifreliydi. Tam o anda bardaktan boşanırcasına bir yağmur bastırdı. Islanmamak için kapalı garaj gibi bir yerin önünde duran sandalyeyi çekip oturdum. Biraz zaman geçmişti ki garaj sandığım yerin kepenkleri gürültülü bir biçimde açıldı ve içerden çıkan adam beni el işaretiyle içeri davet etti. Meğer garaj sandığım yer adamın 2 katlı eviymiş. Su ve çikolata ikram etti. Wifi şifresini sordum, yukarıdan oğlunu çağırıp internete bağlanmamı sağladı. Ha’ya mesaj gönderip yerimi bildirdim. Duvarda asılı duran askerlik fotoğraflarını göstererek birşeyler anlattı. Ben de haritada Türkiye’yi gösterdim. Yanımda taşıdığım İstanbul hediyeliklerinden birini takdim ettim. Ortak bir dilde anlaşamasak da adamın hiç tanımadığı bir yabancıya gösterdiği misafirperverliğe hayran kaldım. Bu arada Ha “10 dakikaya ordayım” diye mesaj gönderdi. “Sorun yok” yazdım. “Rahatım yerinde,yağmur dinince yola çık”

Bir süre sonra dışarıdan gelen motorsiklet sesiyle ev sahibimin geldiğini anladım. Ha ile ayak üstü tanıştık. Bir çok Vietnam’lı gibi ufak tefek bir bayandı. Sırtçantamı eve bıraktıktan sonra hemen çıkmamız gerektiğini söyledi. Vietnam’da otel harici bir yerde 3 günden fazla kalan yabancıların polis merkezine bildirilmesi gerekiyormuş. Bunu hiçbir yerde okumamıştım. Muhtemelen ev sahibim Ha, ilk kez evinde bir yabancıyı misafir edeceği için pimpirikli davrandı zira bu kuralın pratikte pek uygulandığını sanmıyorum. Motora binip birkaç sokak ötedeki karakola gittik ve polis memuru Ha’nın kimliğini ve benim pasaport bilgilerimi bilgisayara işledi. Tekrar motora bindik. Ara sokaklarda asfalt sürekli yağan yağmurlardan yer yer çökmüş. Tüm motor sürücüleri zig zaglar çizerek ilerlemeye çalışıyor. Yüzlerce motorun olduğu bir motor parkına girdik. Ha, bu motorsiklet parkına abone olduğunu söyledi. Herkesin motorunun park yeri belliymiş ve yeni abonelik için boş park yeri bulmak büyük sorunmuş. Nüfusun iki katı motorsikletin bulunduğu bir şehirde bu durumu yadırgamadım. 

Akşam Ha ve eşi Thuan ile yer sofrasında yemek yedik. Ha, aslında genelde dışarda yediklerinden bahsetti. Saigon’da hemen her köşe başında yerel yemekler yapan seyyar sokak lokantaları var. Tezgahların arka tarafında tencere tavalar içinde oracıkta pişirilen yemekler, önde birkaç ufak masa ve tabure üzerinde yemek yiyen insanlar. Sokak yemekleri de son derece ucuz olduğundan dışarda yemek fikri mantıklıydı zira her ne kadar blok apartmanlar olsa da evlerin içi oldukça küçüktü. Mesela yemek masası veya sandalyesi yoktu. Kapılar sürekli açık olduğundan apartmandaki diğer daireleri de gördüm. Gösterişten uzak, herkese yetecek kadar az eşya ile mütevazi bir hayat yaşıyorlardı. Ha ve Thuan bana çocukları için ayırdıkları odayı verdi. Çocuklar anne babalarıyla birlikte yatmak istediğinden bu odayı kullanmıyorlarmış. 

Ertesi sabah Ha ve Thuan işe giderken ben de Saigon’u keşfetmek için hazırdım. Ha’nın tavsiyesiyle Grab uygulamasını telefonuma indirdim. Saigon’da gideceğiniz yere en uygun fiyata ve en çabuk şekilde gitmenin yolu mototaksiler. Eğer birkaç kişi iseniz araba seçeneği de var. Gideceğiniz yeri yazıyorsunuz ve birkaç dakika sonra mototaksi yanınızda. Ortalama her 3 kilometrelik seyahat için yarım dolar ödediğim bu uygulamayı Saigon’a yolu düşenlere tavsiye ederim. Bu arada Saigon'da otobüslerde gayet iyi çalışıyor ve ucuzun da ucuzu. Bilet fiyatları 6000 vnd den başlıyor. 

Merkezde gezmeye Ben Tan marketten başladım. Sabahın erken saatleri olmasına rağmen Vietnam’ın bu en büyük ve Saigon’un en ünlü kapalı çarşısı yerel halkla doluydu. Ana kapıdan girdikten sonra ne tarafa yürüdüysem genelde bayanlardan oluşan esnafların buyur etmesiyle karşılaştım. Tekstilden hediyeliğe, sebze meyveden beyaz eşyaya burada herşey satılıyor ama benim magnet haricinde bir şey almaya niyetim olmadığından buradaki gezim fazla uzun sürmedi. 

Kısa bir yürüyüşün ardından belediye sarayına ulaştım.Sanırım Saigon’un en düzenli kaldırımları bu meydandaydı. Çok zarif bir yapı olan Saygon Belediye Sarayı, 20. yüzyılın başlarında Fransız sömürge tarzında inşa edilmiş. Günümüzde ne yazık ki halka açık değil. Sarayın önündeki bahçede Ho Chi Minh’in bir de heykeli vardı. Aynı alanda insanlara ilginç gelip önünde fotoğraf çektikleri bir bina var. Buraya apartman dükkan deniyor. Bütün bir binanın evleri kafelere ve dükkanlara dönüştürülmüş. Balkonlar da işyeri olmuş.

Sarayın arka tarafına doğru devam edip büyük parkın içinden geçerek yeniden birleşme sarayına (reunification palace) ulaştım. Kuzey ve güney vietnam’ın birleştirilmesi kararı bu binada alınmış. 

130 yıllık Saigon merkez postane binasına gittim. Açıldığından beri işlevini koruyan bina bana Sirkeci’deki büyük postaneyi hatırlattı. Büyük postane binası Saigon’dakinin yanında saray gibi kalır ama Saigon’da gezilecek çok fazla yer olmamasından olsa gerek gezilecek yerler arasında postane binası da var. Turistlerin buraya muhakkak geldiğini bilen öğrenciler de burayı mesken tutmuşlar. Nasıl bizim öğrencilere röpörtaj ödevi verdiğimizde Sultanahmet’e giderlerse, Saigon’lu öğrenciler de buraya gelmiş. İki tanesi hemen beni de çevirdi ve ayak üstü röpörtaj verdim. Ardından iki tane daha geldi. Ellerinde kağıtlarla sağa sola bakınan o kadar çok çocuk vardı ki son iki çocuktan sonra hızlı adımlarla kendimi dışarı attım. 

Meşhur Bui Vien

Saigon'da Saigon birası içilir.

Postane binasının tam karşısında 1880 yılında Fransızlar tarafından yapılmış Notre Dame kilisesi var. Bu kilise Paris’deki aynı isimli kilisenin bir benzeri. İnşaat esnasında kullanılan tüm malzemeler gemilerle Fransa’dan getirtilmiş.

Saigon'da bir Avrupa mirası: Notre Dame katedrali

Saigon’da az sayıdaki Müslüman toplumunun kullandığı birkaç tane cami var. Bunlardan en önemlisi olan 1935 tarihli Mosquee Musulmane’yi ziyaret ettim. 

Camiden sonra merkezde Sinh turist ofisini buldum. Gezginler arasında çok popüler bir yer olan bu turizm acentası uygun fiyata hem tur hem de otobüs bileti satıyor. Şehirde aynı isimde bir çok acenta var ancak orijinal olanı De tham caddesi, 248 numarada. Diğer acentalar bundan satın alıp daha yüksek fiyata satıyorlar. Girer girmez Cu chi tünelleri turunu sordum. Sabah ve öğleden sonra yarım günlük tur var. Öğleden sonra saat 13.00 deymiş. Ücreti 109.000 dong. (5 usd) Ancak tünellere giriş ücreti bu fiyata dahil değil. 

Yaklaşık 40 dakikam vardı. Turun ücretini ödeyip bir şeyler yemek üzere dışarı çıktım. Bu bölgede yanınızdan geçen her iki kişiden bir tanesi turist. Bütün dükkanlar turizmle bir şekilde alakalı. Oteller, hosteller, lokantalar, barlar, kafeler, seyahat acentaları, hediyelik eşya satıcıları,çamaşır yıkayıcıları vs. Mototaksiciler sürekli laf atıyor veya el işaretiyle “motor lazım mı” diyorlar. Masaj salonlarının önlerinde oturan kadınlar “massaaaj söör” diye sesleniyor. Es kaza bir kez kadınlarla göz göze geldiniz mi hareketler daha yoğunlaşıyor. 

Kanmam o bakışlara

Masaj konusu açılmışken siz değerli okurlarıma altın değerinde bir bilgi vereyim. Saigon'un her yerinde masaj salonlarını ve önlerinde duran seksi kadınları göreceksiniz. Buralarda işin rengi, özellikle erkekseniz masaj salonuna girdikten bir süre sonra farklı boyutlara doğru yol alıyor. Yani anlayın işte. Ancak amacınız gerçekten ama gerçekten masaj yaptırmak ise, ve bunu cüzzi bir fiyata yaptırmak, kazıklanmamak isterseniz gitmeniz gereken yer Saigon görme engelliler masaj kurumu. Burada çalışanların tamamı kör insanlar ve geleneksel Vietnam masajını saati 100000 gibi çok uygun bir fiyata yapıyorlar. Masaj yapılan odalar gayet mütevazi ve klimalı oda isterseniz biraz daha fazla ödüyorsunuz. Mekan Bui Vien'e çok yakın. Adres:185 Cống Quỳnh, Phường Nguyễn Cư Trinh, Quận 1, Hồ Chí Minh, 

Mekong Nehri

Cu chi tüneli turu için çoğunluğu asyalı turistlerden oluşan 15 kişilik gurubumuzla belirtilen saatte yola çıktık. Genç rehber yolculuğun başında tünellerin Vietnam için öneminden bahsetti. Tüneller Ho Chi Minh şehrinin yaklaşık 70 km kuzeydoğusunda bulunuyor. Ülkeyi istila eden amerikan askerlerine karşı 30 yıl süren şiddetli direniş sırasında savunma amaçlı kullanılmış. Tüneller aslında kilometrelerce uzunluğunda olmasına rağmen turistlerin sadece kısa olan bir kaçını gezmelerine izin veriliyor. 

Vietnam savaşı sırasında kullnılan tuzaklar

Yolculuğumuz bir buçuk saat kadar sürdü. Tünel girişinde bilet aldık ve bambu ağaçlarıyla kaplı bir ormana girdik. (90.000 vnd, 4 usd) Rehber bölgenin sadece tünellerden ibaret olmadığından bahsetmişti. Önce üzeri çalı çırpılarla örtülmüş tuzakları gördük. 

Tek kişinin içine sığabileceği çukurları, ağaçlara kurulmuş basınca harekete geçen gizli mekanizmaları gördük. Siperler, sığınma evleri, uyku alanları, toplantıların ve etkinliklerin yapıldığı alanlar, revir, yiyecek depolanan yerler ve mutfak bölgedeki diğer gezdiğimiz yerlerdi. Askerlerin giydiği ayakkabılar kamyon lastiklerinden yapılıyormuş. Aslında bölge çok büyük ve gezilecek yer çok fazla ama tek başına gezilemediği için rehber nereyi gösterirse orayla yetinmek zorunda kalınıyor. 

Rehber uzunluklarına göre basit orta ve zor diye adlandırdığı 3 ayrı tünelden bahsedip hangisine girmek istediğimizi sordu. Oy birliğiyle en kısa olanını tercih ettik. Hava nemli ve tüneller çok basık. Çömelerek yüründüğü için bir süre sonra gerçekten insanı zorluyor.

Turun bitiminde çay ve cassava ikramı oldu. Burada aynı zamanda alışveriş molası veriliyor. Cassava bitkisinden elde edilen yiyecek maddelerini tatmak ve satın almak mümkün. Vietnam’a özgü şişenin içerisinde yılan ve akrep ile bekletilerek aroması zenginleştirilen içkiyi de burada gördüm. 

Savaş sırasında halk araç lastiklerinden sandalet yapmayı öğrenmiş.

Dönüş yolunda yine yağmur bastırdı ve Saigon’a girişte trafik tam bir keşmekeş oldu. Saigon’un İstanbul’a en benzeyen yanı yağmur yağınca insanı çileden çıkaran trafiği. 

Sinhtouriste uğrayıp ertesi gün için Mekong deltası,My tho ve Ben tre turu satın aldım. (219000 dong) Akşam yemeğini Sinhtourist yakınlarında bir lokantada yedim. Bir tabak yemek ortalama 30000-40000 dong dan başlıyor. Bu bölgede yemek menüleri resimli olduğundan karar vermeyi kolaylaştırıyor. Turistik bölgeden uzaklaştıkça yemek fiyatları düşüyor. Bunu son gecemde ev sahiplerimle yemeğe çıkınca daha iyi anladım. Sokak yemeklerinin tabağı aslında daha ucuz ama birinci bölgede turiste biraz yüksek fiyat çektiklerinden aynı fiyata geliyor. Barlarda ve lokantalarda bira 30000-40000 dong. 10000 dong a fıçı bira satan bir yer buldum. Sokakta küçük masa ve taburelere oturuluyor. Ucuz bira bu tür mekanları sadece turistler için değil Vietnamlılar için de cazip kılıyor.Tabure bulmak zor. Saigon’da geçirdiğim 4 gece boyunca akşam saatlerinde buraya geldim ancak aile yanında kaldığım için fazla geçe kalmadan ve alkol duvarını aşmadan eve döndüm. 

Mekong'da tekne turu

Ertesi sabah, Ha ve Thuan’dan önce evden ayrıldım. Mototaksici bu kez ara yollardan merkeze götürdü. Sinhturistin önü her zamanki gibi kalabalıktı. Yine çoğunluğu asyalı turistlerden oluşan bir gurupla mekong nehri turu için otobüse bindik. Yolculuk yine bir buçuk saat civarında sürdü. My tho adında bir köye ulaştık. Kıyıda bizi bekleyen motorlu ve gürültülü bir tekneyle Mekong nehri boyunca ilerlemeye başladık. Nehrin rengi kahverengi. Nehir kıyısında tek katlı evler var ve halk geçim kaynağı olan balıkları evlerin nehir üstüne kurulmuş bölümlerinin altlarındaki çiftliklerde yetiştiriyormuş. Tekne bizi Con Thoi Son adında bir köyün kıyısında bıraktı. Muz ağaçlarının arasında güzel bir yürüyüş yaparak yemek yiyeceğimiz lokantaya ulaştık. Masalar 6 kişilik olarak ayarlanmış. Rehber beni 5 kişilik bir gurup ile birlikte oturttu. Ödediğimiz ücrete göre çok iyi bir yemek yedik. Masada bulunan yemeklerin nasıl yenileceğini Vietnam’lı bayanlar tek tek gösterdi. Göstermekle de kalmayıp hazırlayıp bana verdiler. Doğrusu Vietnam’lıların yabancılara karşı ilgisi ve misafirperverliği olağanüstü. 

Tekne turunun ardından at arabalarıyla köy gezintisi

Köyün içerisinde pirinçten ve hindistan cevizinden besin maddeleri yapımı ile ilgili bir gösteri izledik. Pirinçin değirmenlerde suyu çıkartılıyor. Daha sonra toplanan su hamur açar gibi merdanelerle açılıyor, güneşte kurutuluyor ve yeniyor. 

Yemekten sonra yeniden tekneye binerek Mekong nehri boyunca ilerlemeye devam ettik. Tekne nehrin geniş bölümünden sık bitkilerin bulunduğu dar bir kanala girdi. Kanalda ilerlemeye devam edip arı yetiştiriciliği ile ünlenen bir köyde geleneksel vietnam ballı çay molası verdik. Daha sonra sekizli guruplar halinde kısa boylu atların çektiği araçlarla binerek bir gezinti yaptık. Köy halkının bu işten para kazanması güzel olsa da atların haline acıdım. Cinslerinden mi yoksa besinsizliklerinden mi ufak tefek kaldıklarını bilmiyorum ama hayvanların düz yolda bile zorlandıkları hallerinden belliydi. 

Meyve molasında yine aynı gurupla birlikte oturdum. Geleneksel Vietnam halk müziği performansını dinleyip tropikal meyvelerin tadına baktık. Vietnam tropikal meyveler açısından gerçek bir cennet. Rehber burada bulunan piton yılanını çıkartıp isteyenlerle fotoğraf çektirdi. Türkiye’de dahil her yerde bu tür etkinlikler ekstra para kaynağı olarak görülür ama sanırım Vietnam halkının henüz tam anlamıyla gözü açılmamış. 

Son olarak 4 kişilik guruplar halinde elle kürek çekilen kayıklara binip ufak bir derede gezinti yaptık. Kayıkların sürücüleri köyün kadınları. Kökleri suyun altında kalmış hindistan cevizi ağaçlarının arasında insana huzur veren bir yolculuk yaptık. Turun benim için en güzel anları bu derede geçirdiklerimdi diyebilirim. Bir kez daha Vietnam’a yolum düşse Saigon’dan kaçıp birkaç günümü bu köylerde geçiririm. 

Bu tur çok hoşuma gittiği için ertesi gün de listede fiyatı uygun olan diğer tura katılmaya karar verdim ve Chai Be- vinh Long turu için 289000 dong ödedim. Ancak bu tur diğeri kadar hoşuma gitmedi. Turun içeriğinde bir öncekinde olduğu gibi yine, mekong deltasında tekne gezintisi, köy ziyareti, yemek ve çeşitli etkinlikler var ama tura katılmamın asıl nedeni olan yüzen pazar turistler için özel olarak yapılmış bir kaç motorun yanına yanaşmaktan ibaretti. 
Yakın geçmişin en acımasız savaşlarından birine tanıklık etmek için ertesi sabah Saigon savaş kalıntıları müzesine gittim. 3 katlı müzenin her katı kasvet doluydu. Amerikalıların Vietnamlılara karşı acımasızlığını, savaştan etkilenen genç, yaşlı, çocuk herkesin çaresizliğini fotoğraf karelerinde, posterlerde, balmumu heykellerinde, silah kalıntılarında gördüm ve bir kez daha sam amcadan nefret ettim. Vietnam savaşı hakkında hiçbir ön bilgisi olmayan bir insan bile bu müzeyi gezdikten sonra yaşanılan orantısız güç hakkında bilgi sahibi olabilir. 

Tam müzeden çıkmıştım ki yağmur bastırdı. Caddede biraz yürüyüp karşıma çıkan ilk kafede bir kahve ısmarladım. Buralarda yağmur en fazla 15-20 dakika sürüyor ve ardından açan güneş ortalığı daha bir fazla kavuruyor. 

Bir sonraki durağım Vietnam tarih müzesi oldu. İçerik olarak, çağlar boyunca Vietnam tarihi hakkında paralardan giysilere, silahlardan tabletlere herşeyin sergilendiği bir müze olmasına rağmen bana sıradan geldi. Müzede saat başlarında geleneksel su kuklası gösterisi düzenleniyor. Ekstra bir ücrete tabi olmasına rağmen kukla gösterisini izlemeye gelenler müze gezenlerden daha fazlaydı. 

Vietnam tarih müzesinin hemen yanında Saigon hayvanat bahçesi ve botanik bahçesi var. Hayvanat bahçesine sırf girmiş olmak için girdim ama o kadar da kötü değildi. Hayvanların çoğu geniş alanlarda dolaşıyor. Botanik bahçesi ise Singapur'daki kadar olmasa da büyük ve bitki çeşitliliği oldukça fazla. 
Grab uygulamasından bir mototaksi çağırarak Ha’nın mutlaka görmemi önerdiği Jade emperor pagoda’nın yolunu tuttum. Bu pagoda 2015 yılında Obama’nın ziyaret etmesinden sonra daha da ünlenmiş. Çok sayıda yerel halktan insan dini ritüellerini yerine getirmek için buradaydı. Dışarıdan çok cazip görünmese de içerisi koyu renkli ve loş koridorlarda ayrıntılı ahşap işlemecilik örnekleriyle dolu. Tütsü kokuları ve dumanlar arasında ibadetlerini yerine getiren insanlar farklı bir hava veriyor.

 

Bir süre nehir kenarında oyalandıktan sonra yine Ha’nın görmemi tavsiye ettiği Ho chi minh müzesine gittim. Vietnam bağımsızlık hareketinin lideri ve Vietnam’ın ilk başkanının yaşamından kesitler sunan müzenin dış balkonundan güzel bir nehir manzarası var. 

Saigon'da deniz yok ama bir kaç tane havuz var. Ha'nın tavsiyesiyle en yerel olan havuzda bir öğleden sonramı geçirmeye karara verdim. 1. bölgeden 56 numaralı otobüse binerek navigasyonun yardımıyla Van Thanh isimli yüzme havuzuna ulaştım. Havuz güzel bir parkın içinde ve ortam nezih. 
Akşama doğru Saigon'un en yüksek binası Sky tower'a gittim ancak en üst kata çıkmak için istenen ücret bana pahalı geldiği için girmedim. 

Saigon hayvanat bahçesi

Sky tower saigon

Van Thanh yüzme havuzu

O gece Ha, Thuan ve çocuklarla dışarı çıktık. Vietnam ile ilk tanışma yerim Saigon’da geçirdiğim dört günün benim için unutulmaz olmasında bu harika ailenin payı çok büyüktü. Eve döndüğümüzde ertesi günkü DaNang uçuşum için sırtçantamı toplarken yola çıktığımdan beri bir şekilde iletişim kurduğum ve bazısını burada yazmayı bile unuttuğum pek çok insanın aslında hayatıma ne kadar değer kattığını düşündüm.

Vietnam,2.bölüm:Hoi An, Hue, Danang gezi notlarımı okumak için tıklayın.

Vietnam,3.bölüm:Hanoi gezi notlarımı okumak için tıklayın.